مزیت مقاوم سازی با ژاکت فولادی

ساختار ژاکت های فولادی ساده بوده و کار با آنها بسیار آسان است. این ساختار می تواند به طور قابل توجهی ظرفیت حمل بار ساختاری را بهبود بخشد و قابل اطمینان است. در عین حال تأثیر کوچکی روی استفاده از فضا دارد، حجم کار در محل عملیات کم است و زمان ساخت آن نیز بسیار کوتاه است.
مقاوم سازی با ژاکت فولادی بر خلاف ژاکت های بتنی به قالب بندی نیاز ندارد.
همچنین اغلب مشکلات سازه ای با این روش قابل اصلاح است.
سرعت اجرای این روش در مقایسه با ژاکت بتنی بالاتر است.
این روش بهترین گزینه برای محصور سازی و مقاوم سازی ستون است.
همچنین مشکلاتی که ژاکت بتنی در معماری ساختمان ایجاد می کنند را ندارد.
اجرای این روش در هر قسمت از سازه امکان پذیر است.
مصالحی که در این روش به کار می رود در مقایسه با دیگر روش های مقاوم سازی ارزان تر است.
ابعاد المان مورد نظر بعد از مقاوم سازی تغییر چندانی نمی کند.

معایب مقاوم سازی ساختمان بتنی با ژاکت فولادی

• تکنیک مقاوم سازی با ژاکت فولادی در سازه های مهم، نیاز به پوشش های نسوز دارد. این موضوع هزینه های عملیاتی را افزایش می دهد.
• اگر نیاز به افزایش مقاومت خمشی و برشی باشد، مدت زمان زیادی صرف مرحله اجرای آن می شود. زیرا نیاز به عملیات متعدد کاشت و جوش میلگرد است.
• هزینه بالا.
• اجرای این تکنیک نیاز به حجم زیاد عملیات دوغاب ریزی و تزریق دارد.
• در این روش بعضاً قسمت اتصالات در قاب ها قابل اصلاح نیستند.
• در این تکنیک احتمال خوردگی و زنگ زدگی فولاد وجود دارد.
• امکان کمانش فولاد تحت بارهای فشاری صفر نیست.

نکات کلیدی مهم در طراحی ژاکت فولادی:

 استفاده از اتصالات فولادی: در برخی از موارد که برای مقاومت خمشی و انتقال موفقیت آمیز آن از طبقات به ستون نیاز است، باید اتصالات فولادی را با استفاده از مواد اتصال دهنده مناسب یا پیچ و مهره در قسمت ارتفاع ستون نصب نمود.
 نوارهای فلزی: در مواردی که هدف از مقاوم سازی با ژاکت فولادی، فقط افزایش مقاومت برشی تیرها یا جبران نبود خاموت کافی در ستون ها برای جلوگیری از کمانش آرماتورهای طولی باشد، به جای ورق‌های فلزی می توان از نوار‌های فلزی در اطراف ستون ها استفاده کرد.
 برای اینکه نیروی برشی بین قسمت بتنی و ورق فلزی منتقل شود، باید بین این دو قسمت یک اتصال صحیح برقرار باشد. روش مرسوم برای ایجاد این اتصال، بدین شکل است که قبل از نصب ورق ها، روی قسمت های مشخصی از ساختار بتنی و ورق های فلزی سوراخ هایی ایجاد می گردد. سپس ورق‌های فلزی روی قسمت بتنی پیچ می شوند و فضای خالی باقی مانده توسط ماده اپوکسی پر می شود.